Prologue

Idę przez zatłoczone ulice Londynu. Tu i ówdzie dostrzegam fanki The Wanted, noszące bransoletki z naszymi imionami, bądź koszulki. Choć, jakby cofnąć się w czasie… Czy mam prawo mówić nasz zespół? Mijam kioski z gazetami, a na nagłówkach widnieje zdjęcie szatyna o hipnotyzującym, zielono-niebieskim spojrzeniu. „Nathan Sykes wrócił po dwóch latach przerwy!”, prycham na ten napis. Skręcam w jedną z ulic, gdzie natychmiast robi się o wiele ciszej. Wsuwam ręce do kieszeni, spuszczając głowę i przygryzając wargę. Wtem słyszę za sobą kroki, dosyć charakterystyczny chód, który poznałbym wszędzie. Odwracam się. Na twarzy bruneta pojawia się zdziwienie, mieszające się z złością.

- No proszę, kto wrócił… - syczy w moją stronę. Przewracam oczami.

- Aż tak się o mnie martwisz? – odpowiadam, krzyżując ręce na piersi. – Bardzo ciekawe.

- Nie było ciebie przez dwa lata. Przez dwa pierdolone lata. Kompletnie nie wiedzieliśmy co się z tobą stało. Dopiero niedawno, gazety ogłosiły że przebywałeś w Nowym Jorku.

- Są pewne rzeczy, o których absolutnie nikt nie mógł się dowiedzieć. Z resztą… Doskonale poradziliście sobie beze mnie. – teraz to ja przejmuję pałeczkę.

- Musieliśmy. Koncertowaliśmy przez pół roku, ale bez ciebie nie było to samo, więc wspólnie zadecydowaliśmy o przerwie. Ale widać tobie lepiej się żyło bez nas wszystkich.

- Nie. Całymi dniami o was myślałem… O Evie, o wszystkim.

- Pójdziemy do domu? Myślę że reszta też chciałaby z tobą pogadać. Tylko ja byłem najbardziej na ciebie zły. – stwierdza Tom, a na jego usta wpływa lekki uśmiech gdy zgadzam się.

Tak oto, stoję po 20 minutach, pod willą The Wanted. Ogród niezwykle zadbany, dużo się w nim zmieniło. Sama posiadłość wygląda okazale, gdy wyjeżdżałem, wyglądała inaczej. Tom pcha duże drzwi a my wchodzimy do salonu. Po podłodze porozrzucane są dziecięce zabawki, Parker opiera się o blat. Wzdycha, gdy zauważa coś za mną. Patrzę, ten widok przede mną zwala mnie prawie z nóg. Blondynka ma podpuchnięte, czerwone oczy, dawny blask wygasł z nich. Jest blada i bardzo chuda, zmieniła się. Na rękach trzyma małą, na oko 2 letnią dziewczynkę, której brązowe włosy ‘płyną’ w powietrzu pod wpływem ruchu. Posiada duże, zielone oczy, które z ciekawością wpatrują się we mnie. Wstrzymuję oddech, gdy Eva wypowiada dwa, znamienne słowa.

- Poznaj Clary.

_____________________________

Więc ruszamy z tym koksem. Mamy prolog, później się wszystko wyjaśni xd

Yeah, komplikator wraca <3